izleyecek ilgi çekici bir şey bulamadığımda tekrar tekrar izlediğim filmdir kendisi. her seferinde de son sahnede bir damla gözyaşı döküp kapatırım. bazen tam da o masada tartışılan çocuk gibi hissediyorum kendimi ve tartışan o 12 adam da benim. aslında bir nevi kendini aklama filmidir benim için. hangimiz kendimizi tam anlamıyla suçlu ilan edebiliriz ki. kendine karşı en acımasız olanlarımız bile mutlaka kendini savunan o 8 numaraya sahiptir. bu yüzden en ağır suçu işlesek bile, kendi kanunlarımız karşısında tamamen suçlu olarak da gözüksek 8 numara yeter kendimizi o sandalyeye oturmaktan kurtarmaya. bazı yanımız ırkçıdır bazı yanımız işçi bazısı egoist bazısı rasyonel bazısı sadece manipüle olur her şeyden kendi fikri yoktur bazısı ise güç arar taraf seçmek için hepsi biziz ve aslında hiçbiri biz değilizdir. en çok hangisine söz verirsek o bayrak sallar arkadakilere ve hiyerarşi kurar diğerlerine. eğer katı değilse fikirlerimiz koşullara bağlı olarak her kalıba girebilir böylece. her zaman doğru olanı yapmanın doğru olmadığı paradoksunu anca böyle kabullenebiliriz. bağırsak da ağlasak da kafa patlaksak da en sonunda içimiz rahatlamış bir biçimde ayrılabiliriz zihnimizin dört duvarından bu sayede. fark etmesek de o sırada güneş açar içimizde kendimizi yargılamanın yanlış olmadığını da biliriz affetmenin gerekli olduğunu da, gerçekten suçlu olma ihtimalimiz olsa da.
on iki kızgın adam. 1957 yapımı amerikan filmidir. diyalogları ve mekan seçimi ile oldukça bunaltıcı ve kaliteli bir film özelliği taşımaktadır.