başrollerini `joaquin phoneix`, `amy adams` ve (sadece sesini duyabilsek de) `scarlett johansson`ın paylaştığı amerikan yapımı romantik/dram/bilim kurgu karışımı filmdir. müzikleri `arcade fire`a aittir. yapay zekaların insan ilişkilerine ileri derecede katılmasını konu alan bu filmde gerek şehrin gece/gündüz çekimleri, gerek metro sahneleriyle metropol yoğunluğu yansıtılmıştır. bununla beraber ana karakterimiz theodore\'un kalabalıklar içindeki yalnızlığı insanın gözüne sokulan unsurlardandır. durağan filmdir vesselam.
--- `spoiler` ---
theodore, bir mektup şirketinde başkaları adına mektuplar yazmaktadır. yazdığı mektuplar başkaları tarafından takdir edilse de o bunların başkalarının hayatları olduğunu bilmektedir. mektuplarda yakaladığı huzur hayatında yoktur zira eşiyle boşanma aşamasına gelmiştir. işte tam bu bitikliğin ve ilgi açlığının ortasında bir işletim sistemini satın alır. yapay zeka barındıran bu sistem kişiye kulaklık aracılığıyla ulaşmakta, internet bağlantısıyla da hızla gelişmektedir. theodore\'un yapay zekası kendine samantha ismini takmıştır. zamanla onun vazgeçilmezi haline gelmiş adeta alışkanlıktan öte bir hal almıştır.
filmden zevk alınıp alınmayacağı tam olarak bu noktada belirlenmektedir. şayet insanın sadece sesten ibaret bir varlıkla duygusal paylaşımının olması size saçma geldiyse vakit kaybetmeden filmi kapatın. şahsım adına bunu imkansız bulmadığımı söylemek isterim. iletişimimizin büyük bir kısmını cep telefonundan sağlayan ve çoğu zaman mesafelerle mücadele eden bireyler olarak bu durumun bizi de vurması ihtimal dahilindedir. (aklınıza hemen `siri`yi getirin.) her insanın aciz olduğu anlar vardır. bunlardan en barizi ise yalnızlığın hatırlandığı andır. tam da bu anda can simidi aranır, mesele ilk etapta hayatta kalmaktır. samantha da theo\'nun can simidi haline gelmiştir.
akılda kalıcı sahnelerden biri samantha\'nın, birlikte fotoğraf çektiremedikleri için şarkı (gerçekte `arcade fire`a ait \'photograph\' adlı parça) bestelemesidir. bu beste onların fotoğrafıdır. görsel hafızanın önemini yitirdiği ve işitsel hafızaya teslim olduğu an bu andır.
--- `spoiler` ---
--- `spoiler` ---
theodore, bir mektup şirketinde başkaları adına mektuplar yazmaktadır. yazdığı mektuplar başkaları tarafından takdir edilse de o bunların başkalarının hayatları olduğunu bilmektedir. mektuplarda yakaladığı huzur hayatında yoktur zira eşiyle boşanma aşamasına gelmiştir. işte tam bu bitikliğin ve ilgi açlığının ortasında bir işletim sistemini satın alır. yapay zeka barındıran bu sistem kişiye kulaklık aracılığıyla ulaşmakta, internet bağlantısıyla da hızla gelişmektedir. theodore\'un yapay zekası kendine samantha ismini takmıştır. zamanla onun vazgeçilmezi haline gelmiş adeta alışkanlıktan öte bir hal almıştır.
filmden zevk alınıp alınmayacağı tam olarak bu noktada belirlenmektedir. şayet insanın sadece sesten ibaret bir varlıkla duygusal paylaşımının olması size saçma geldiyse vakit kaybetmeden filmi kapatın. şahsım adına bunu imkansız bulmadığımı söylemek isterim. iletişimimizin büyük bir kısmını cep telefonundan sağlayan ve çoğu zaman mesafelerle mücadele eden bireyler olarak bu durumun bizi de vurması ihtimal dahilindedir. (aklınıza hemen `siri`yi getirin.) her insanın aciz olduğu anlar vardır. bunlardan en barizi ise yalnızlığın hatırlandığı andır. tam da bu anda can simidi aranır, mesele ilk etapta hayatta kalmaktır. samantha da theo\'nun can simidi haline gelmiştir.
akılda kalıcı sahnelerden biri samantha\'nın, birlikte fotoğraf çektiremedikleri için şarkı (gerçekte `arcade fire`a ait \'photograph\' adlı parça) bestelemesidir. bu beste onların fotoğrafıdır. görsel hafızanın önemini yitirdiği ve işitsel hafızaya teslim olduğu an bu andır.
--- `spoiler` ---