bruce wayne gibi bir karakter yazmak çok eğlencelidir. çünkü kendisi hem zengin, hem yakışıklı, hem aşırı zeki hem atletik hem de ileri teknolojiye erişimi olan biridir. bu nedenle en azından yazım sırasında sizi engelleyecek hiçbir durum yoktur.
bruce aynı gün içinde bir banka soygunu durdursun, iki tane süper modelle ortalıkta gezinsin daha sonra dev malikanesine dönüp son teknolojiye sahip laboratuvarında banka soygununda kullanılan patlayıcıları analiz edip bunların geldiği yeri öğrensin istiyorsanız bunu “acaba çok mu abartıyorum?” diye düşünmeden kolaylıkla yazabilirsiniz. çünkü elinizde gerçekten sınırsız bir karakter vardır.
ancak her aklınıza geleni yazabiliyor olmanız bunları gerçekten yazmanızı gerektirmez. çünkü bruce wayne’e yaptıracağınız her iş onu günlük insandan biraz daha uzaklaştıracaktır. aradaki bu fark ilk başta etkileyici gibi görünse de sonuçta ortaya seyircinin bağ kuramayacağı bir karakter çıkar.
“zaten süper kahraman filmi. karakterde neden gerçekçilik arayalım ki?” diye düşünebilirsiniz. ancak ana karakteriniz ile seyirci bağ kuramazsa başına gelen kötü durumlara da tepki vermez ve sonunda kimsenin umursamadığı başarısız bir hikaye yazmış olursunuz. diyelim ki adı bilinmeyen bir galakside savaşan insanlıkla uzaktan yakından alakası olmayan iki ırkın hikayesini anlatıyorsunuz. temelde bu hikaye de gerçek değildir ancak içine sevdiklerini korumak, dostluk, ihanet, mücadele, hayatta kalma gibi “gerçek” temalar eklemeniz gerekir ki insanlar bir bağ kurabilsin ve yazdığınız hikayeyi okumaya ya da çektiğiniz filmi izlemeye devam etsin.
bu yüzden başlarda avantaj olarak görülen bu özgürlük senaryoyu yazan insanların en çok ter döktüğü yerdir. ancak batman begins bu durumdan bir şekilde sıyrılmayı başarmış. evet; görünüşte milyarder bir playboy’la bağ kurmak çok kolay olmasa da karakter üzerine öyle bir çalışmışlar ki kendinizi bruce kenarda batarang keserken falcone’nin davasını takip ediyormuşsunuz gibi hissediyorsunuz. şimdi filmde ne yapmışlar da aramızda çin seddi gibi duran bu engeli aşmayı başarmışlar bir bakalım.
bruce aynı gün içinde bir banka soygunu durdursun, iki tane süper modelle ortalıkta gezinsin daha sonra dev malikanesine dönüp son teknolojiye sahip laboratuvarında banka soygununda kullanılan patlayıcıları analiz edip bunların geldiği yeri öğrensin istiyorsanız bunu “acaba çok mu abartıyorum?” diye düşünmeden kolaylıkla yazabilirsiniz. çünkü elinizde gerçekten sınırsız bir karakter vardır.
ancak her aklınıza geleni yazabiliyor olmanız bunları gerçekten yazmanızı gerektirmez. çünkü bruce wayne’e yaptıracağınız her iş onu günlük insandan biraz daha uzaklaştıracaktır. aradaki bu fark ilk başta etkileyici gibi görünse de sonuçta ortaya seyircinin bağ kuramayacağı bir karakter çıkar.
“zaten süper kahraman filmi. karakterde neden gerçekçilik arayalım ki?” diye düşünebilirsiniz. ancak ana karakteriniz ile seyirci bağ kuramazsa başına gelen kötü durumlara da tepki vermez ve sonunda kimsenin umursamadığı başarısız bir hikaye yazmış olursunuz. diyelim ki adı bilinmeyen bir galakside savaşan insanlıkla uzaktan yakından alakası olmayan iki ırkın hikayesini anlatıyorsunuz. temelde bu hikaye de gerçek değildir ancak içine sevdiklerini korumak, dostluk, ihanet, mücadele, hayatta kalma gibi “gerçek” temalar eklemeniz gerekir ki insanlar bir bağ kurabilsin ve yazdığınız hikayeyi okumaya ya da çektiğiniz filmi izlemeye devam etsin.
bu yüzden başlarda avantaj olarak görülen bu özgürlük senaryoyu yazan insanların en çok ter döktüğü yerdir. ancak batman begins bu durumdan bir şekilde sıyrılmayı başarmış. evet; görünüşte milyarder bir playboy’la bağ kurmak çok kolay olmasa da karakter üzerine öyle bir çalışmışlar ki kendinizi bruce kenarda batarang keserken falcone’nin davasını takip ediyormuşsunuz gibi hissediyorsunuz. şimdi filmde ne yapmışlar da aramızda çin seddi gibi duran bu engeli aşmayı başarmışlar bir bakalım.