öncelikle kiyarüstemi bir yönetmen olmadan önce grafik tasarımcı, şair, fotoğrafçı ve bir ressamdı ki ilk kez 1977'de gozaresh adlı ilk uzun metrajlı filmine kadar reklam ve kısa filmlerle uğraştı. ilk uzun metrajlı filminden itibaren, kısmen italyan yeni gerçekçiliğinden etkilenerek, gerçeklik, belgesel tarzı ve kurgu unsurlarını sürekli olarak birleştirdi ve onları muazzam hümanizm duyguları ve hipnotik şiirleriyle harmanladı.
bununla beraber 79 devriminden önce iran yeni dalgası, 60'ların sonlarında ve 70'lerin başında gerçekleşti ve iran'da bir romantik gerçekçilik sineması oluşturuldu. genellikle şiirsel izolasyon temaları etrafında dönen bu hareket, italyan yeni gerçekçiliğinin, alman yeni dalgasının ve tarkovski sinemasının varoluşçuluğunun kolajı gibidir. biz buna özetle yalnızlığın metafizikliği diyebiliriz.
79 devrimi'nden sonra dahi kariyerinde müthiş bir bütünlük oluşturdu ki hatta çok daha fazlasını dahi başardı. iran'ın batı yanlısı bir monarşiden, batı karşıtı bir otoriter teokrasiye geçisinde dahi iran'dan ayrılmayı düşünmedi. aslında burada biraz da iş kendinde bitiyordu. filmleri hiçbir zaman açıkça politik olmadığı için yeni rejimin katı sansürüne takılmıyordu. sıradan insanların yaşamları hakkındaki felsefi filmleri ana teması olarak belirlemişti. bir nevi yeni rejim ona zorunlu bir yol haritası çıkarıyordu ki bu kiyarüstemi için kendi tarzını oluşturmasına önayak oldu.
bununla beraber 79 devriminden önce iran yeni dalgası, 60'ların sonlarında ve 70'lerin başında gerçekleşti ve iran'da bir romantik gerçekçilik sineması oluşturuldu. genellikle şiirsel izolasyon temaları etrafında dönen bu hareket, italyan yeni gerçekçiliğinin, alman yeni dalgasının ve tarkovski sinemasının varoluşçuluğunun kolajı gibidir. biz buna özetle yalnızlığın metafizikliği diyebiliriz.
79 devrimi'nden sonra dahi kariyerinde müthiş bir bütünlük oluşturdu ki hatta çok daha fazlasını dahi başardı. iran'ın batı yanlısı bir monarşiden, batı karşıtı bir otoriter teokrasiye geçisinde dahi iran'dan ayrılmayı düşünmedi. aslında burada biraz da iş kendinde bitiyordu. filmleri hiçbir zaman açıkça politik olmadığı için yeni rejimin katı sansürüne takılmıyordu. sıradan insanların yaşamları hakkındaki felsefi filmleri ana teması olarak belirlemişti. bir nevi yeni rejim ona zorunlu bir yol haritası çıkarıyordu ki bu kiyarüstemi için kendi tarzını oluşturmasına önayak oldu.