şimdi bir de sinemaya bakalım. sinemanın okuması, bir roman ya da öyküden bilinenin aksine çok daha zordur. sinema bir gösteri sanatıdır. size kimse karakterleri ya da mekanı tasvir etmez. sadece görürsünüz. hele ki bir sanat filmi izliyorsanız eğer, bir romanın ya da öykünün içinde olduğunuzu asla unutmayın. sanat filmlerinde diyaloglar uzun olabilir, karakterlerin yüzlerine uzun uzun bakabilirsiniz çünkü yönetmen sizden bir roman okurken nasıl romanın içine kapılıp gidiyorsanız, filmde de aynı romanda olduğu gibi bu duyguyu canlandırmaya çalışır. eğer bu şekilde bir farkındalığınız olursa her bir mekan ayrıntısının, her bir karakter mimiklerinin size neler anlatmaya çalıştığını filmin büyüsüne kapılarak anlayabilirsiniz ve inanın ki zamanın nasıl geçtiğini dahi anlamazsınız.

filmde üst, orta ve alt sınıfa mensup karakterlerin yapısını görüyoruz fakat özellikle ceylan, bir michael haneke ya da bir luis bunuel gibi çok yerinde bir burjuva eleştirisi yapar bu filminde. anadolu'nun ortasında sıkışıp kalmış yüzünü batıdan yana tutmaya çalışan ve batı medeniyeti karakterine ulaştığını düşünen fakat anadolulu kimliğinden kopamamış türk burjuvasının yatmak zorunda kaldığı kış uykusunu anlatır bu film bizlere.

aydın: aydın, hayatını sanata adadığını düşünen, kültürlü ve varlıklı bir insan. hayatı boyunca, narsist ve egolu benliğinin takdir edilmesini isteyen bir kişilik. istediği ilgi ve alakayı geniş bir çevrede bulamamış ki kendini babadan kalan otelinde kendisiyle beraber yaşamak zorunda kalan eşi ve ablasında aramakta. civar köyden gururunu okşayacak mektubu karısı ve arkadaşı suavi'ye okuması, yerel bir gazeteye yazdığı içi boş yazıları için ablasından iltifat beklemesi, otelinde kalan gezgin adam timur'a sanatçı kişiliğini göğsünü gere gere anlatması hep o ulaşmak istediği yüzü batıya dönük 'aydın' kişiliğini göstermek istemesinden.