çocukluğundan bahsedecek olursak eğer ebeveynleri o henüz 6 yaşındayken ayrılıyorlar ve dağılmış bir ailenin soğukluğu ve evsizlik duygusu onda bir izolasyon hissi yaratır ki büyüdükçe bu his daha da yoğunlaşır. işte fassbinder, sanatının mücevherlerini kendi tecrübelerinden çıkartma içgüdüsü ile hayatını adeta hiç durmadan kazı yaptığı bir madene dönüştürerek kendini tüketir.
13 yıllık çalışmasında, bilinçaltının temeline girdiği tünelleri durmadan kazar ancak alkol, sigara ve uyuşturucu bu maden ocağını ayakta tutan vücudunun tahta parçaları misali kırılmasıyla kendini göçük altında bir karanlığa gömer. kendisinin bir zamanlar dediği gibi, "bu özlem benden atıldığında, artık hiçbir şey yapmayacağım."
savaş sonrası alman toplumundaki gözlemlerine bakacak olursak; çağdaş almanya'da hitler'in düşüşünden sonra bile sosyal ilişkileri etkileyen nazizm zihniyetine, toplumunu karakterize eden ırkçılığa, hoşgörüsüzlüğe, lgbt'li bireylerin dışlanmasına ve bilimin, sanatın öncüsü olan alman toplumunun 20.yy'da barbarlaşmasınadır fassbinder'in öfkesi ki filmlerinde bu konuları sürekli deşer.
fassbinder'ın toplum yaratıcılığının altında yatan palimpsest anlayışıdır ki bu anlayışıyla zaten halihazırda var olan sorunların üzerine kendi fikirlerini yerleştirir. onun için insan vücudu toplumsal çatışmaların alanı gibidir. savaş sonrası dönemde başka hiçbir yönetmeninin yapmadığı toplumsal eleştirileri insan yüzünün ve bedeninin dilinde araştırır.
13 yıllık çalışmasında, bilinçaltının temeline girdiği tünelleri durmadan kazar ancak alkol, sigara ve uyuşturucu bu maden ocağını ayakta tutan vücudunun tahta parçaları misali kırılmasıyla kendini göçük altında bir karanlığa gömer. kendisinin bir zamanlar dediği gibi, "bu özlem benden atıldığında, artık hiçbir şey yapmayacağım."
savaş sonrası alman toplumundaki gözlemlerine bakacak olursak; çağdaş almanya'da hitler'in düşüşünden sonra bile sosyal ilişkileri etkileyen nazizm zihniyetine, toplumunu karakterize eden ırkçılığa, hoşgörüsüzlüğe, lgbt'li bireylerin dışlanmasına ve bilimin, sanatın öncüsü olan alman toplumunun 20.yy'da barbarlaşmasınadır fassbinder'in öfkesi ki filmlerinde bu konuları sürekli deşer.
fassbinder'ın toplum yaratıcılığının altında yatan palimpsest anlayışıdır ki bu anlayışıyla zaten halihazırda var olan sorunların üzerine kendi fikirlerini yerleştirir. onun için insan vücudu toplumsal çatışmaların alanı gibidir. savaş sonrası dönemde başka hiçbir yönetmeninin yapmadığı toplumsal eleştirileri insan yüzünün ve bedeninin dilinde araştırır.